Zoals eerder al geschreven door Pieter werd op woensdag 16 december 2009; “een kleine stap voor de mens maar een grote stap voor de natuur genomen”!
Deze dag gaat de geschiedenis in als de dag waarop duizenden een stap zetten dichter naar “system change NOT climate change”. Het is DE betoging van de klimaattop in Kopenhagen 2009. En ik heb het allemaal van dichtbij en in levende lijve mogen beleven. Daarvoor wil ik graag enkele mensen bedanken. Eerst Pieter en Peter, die me uitnodigden om deel te nemen aan dit project. Ook Marc Hermans, departementshoofd aan de PHL Educations in Hasselt. Last but not least natuurlijk ook de medereizigers, mijn gastgezin en iedereen die ik daar heb ontmoet.
Jullie zullen waarschijnlijk wel het nieuws gezien hebben en enkele beelden uit deze betoging mee gekregen hebben. Maar wat ik jullie nog kan bieden is mijn ervaring, gevoel tijdens de voorbereiding en de betoging zelf. Nooit had ik er bij stil gestaan dat een betoging zo veel voorbereiding en organisatie in hield. Zelf ben ik al 4 dagen betrokken geweest bij enkele meetings over de concrete plannen. Waar en wanneer vertrekt de “stoet”, welke route nemen we, wie gaat er mee, … Alle onzekerheden werden zo goed als mogelijk weggewerkt.
Tot op de dag zelf heb ik getwijfeld om deel te nemen aan deze oo zo belangrijke betoging. Dan opeens kruist mijn pad met een boedistische journaliste uit Nederland. Door al haar positieve energie, die zoals zij het zei “besmettelijk” is, had ik besloten me bij de menigte te voegen. Shihiro, nogmaals heel erg bedankt!
Woensdag 16/12/2009, Kopenhagen, 07.00u als mijn wekker opeens afgaat. Ik sta op, poets mijn tanden, ontbijt en maak me klaar om “ten strijde te trekken”. Om 07.30u neem ik de bus richting het station waar we om 08.00uur afgesproken hadden. Het is koud en vroeg maar toch waren we met grote getallen aanwezig. Uiteindelijk om 09.00u vetrekken we richting het Bella Center, het gebouw waar de vergaderingen plaatsvinden. De bedoeling is om een “people’s assembly” te houden, dwz dat we een ontmoeting willen organiseren tussen de mensen die in het gebouw zitten en ons, de buitenwereld. Eens wij aankwamen aan het Bella Center dat volledig omringd was met meters hoge hekken en politiemannen, werd het allemaal woeliger. Meer mensen begonnen te duwen en de leuzes zoals, “a better world is possible and we know how, power to the people and climate justice now” werden harder geroepen. De adrenaline steeg en de vrees om opgepakt of om met peperspray bespoten te worden veranderde in moed om door te gaan voor onze toekomst. Duizenden vormden per rij een menselijke ketting om eenheid en veiligheid te creëren. Nog meer mooie woorden werden door de menigte geroepen zoals “what do we want, CLIMATE JUSTICE. When do we want it NOW!”
Opeens zonder dat we het zelf wilden stonden mijn “buddy” en ik face to face met de politie. Diezelfde politie die net enkele seconden geleden verschillende activisten neersloegen of verblinden. Zelfs toen bleven we standvastig en bleven we naar voren duwen, slogans uit volle borst roepen. Na enkele uren duwen en trekken werd de betoging op een zeer mooie manier beëindigd. Politiemannen deden hun helmen af, de menselijke kettingen waren niet meer nodig. Samen met de politie die de hele betoging één van de vijanden vormden liepen we terug naar het centrum van de stad. Kinderen kwamen van school en zwaaiden ons toe, oudere mensen juichten ons toe en we kwamen samen rond 15.30u weer thuis.
Dus van 07.00u tot 15.30u hebben we geprobeerd de mensen over heel de wereld duidelijk te maken dat het zo niet verder kan. Dat er mensen zijn die willen strijden voor onze wereld. Dat niemand er alleen voor staat en dat we samen sterk staan. Zo wil ik ook mijn ervaring eindigen met een citaat van een boeddhist die we eerder die week ontmoet hebben. “Many in body, one in mind!”
Klik hier voor een krachtige documentaire over deze betoging door de Britse kwaliteitskrant The Guardian.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten